تصمیمات و بی توجهی روحانی ضربه ای به اعتماد عمومی و مرگ تدریجی حیات اجتماعی

بشار نیوز  حسن روحانی رئیس جمهوری اسلامی ایران روز گذشته به طور رسمی سال تحصیلی جدید را آغاز کرده و در ‏‏ «حضوری غیرحضوری» دانش‌آموزان، کادر آموزشی و والدین را مخاطب حرف‌هایی تکراری و حتی کسالت‌بار قرار داد. این ‏رفتار که طنزی تلخ و نفس‌گیر را به همراه داشت، دستِکم برای بخش قابل توجهی از آحاد جامعه گران آمد، چرا که اگر ستاد ملی کرونا و به تبع آن وزارت آموزش و پرورش مدعی‌اند امکانات را برای رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی در ‏مدارس مهیا کرده‌اند، پس جناب آقای رئیس‫جمهوری نباید از حضور در یک مدرسه با حضور حداقلی دانش‌آموزان و رعایت ‏پروتکل‌های بهداشتی نگران باشند؛ و اگر این‌طور نیست و برگزارکنندگان این آیین چنان نگران جان رئیس جمهوری هستند که او ‏را حضور در این آیین نمادین برحذر می‌دارند، پس چه توقعی از مردم دارند که جگرگوشه‌هایشان را راهی چنین مکان‌هایی کنند؟ ‏و چرا باید کادر آموزشی به عنوان یکی از اصلی‌ترین گروه‌های مرجع و زحمت‌کش در جامعه متحمل چنین خطری شوند؟
اگر عدم حضور رئیس جمهوری دلایل دیگری دارد، چرا این دلایل برای مردم شرح داده نشده است؟ مگر این مردم، ولی نعمتان ‏کارگزارانشان در نهاد حاکمیت نبوده و نیستند؟ مگر قرار نبود آن‌ها محرم هر تصمیمی باشند؟ و بی‌شمار پرسش دیگر که هرکدام ‏چون خوره جان آدمی را می‌خورد. ‏
به نظر می‌رسد حسن روحانی دولت دوازدهم، به دلایلی پیدا و پنهان تا توانسته از جامعه و مردم فاصله گرفته است. اما نه او و نه ‏احیانا مشاورانش توجه نمی‌کنند که این رفتار میخ بر تابوت اعتماد عمومی کوفتن است. آن‌ها یا متوجه نیستند و یا تجاهل می‌کنند ‏که این رفتار‌ها چه پیامد‌های نگون‌باری در پی خواهد داشت. بد نیست اطرافیان سراسر امنیتی رئیس جمهور یکبار مرور کنند که ‏از آبان ماه ۱۳۹۸ تا همین دیروز، چه اتفاقات غریبی بر سر جامعه بار شده است. ‏
از اعلام ناگهانی افزایش نرخ بنزین و اظهار بی‌اطلاعی رئیس جمهوری از آن تا سقوط هواپیمای اوکراینی و باز هم اظهار ‏بی‌اطلاعی از آن و از قرنطینه نکردن شهر قم در آغاز شیوع ویروس کرونا تا بازگشایی زودهنگام کسب و کار‌ها و اصرار ‏روحانی بر کنترل این بیماری؛ علاوه بر مردم، یک قربانی اصلی دارد. آن هم «اعتماد عمومی» است. حالا با این همه رویدادی ‏که هر یک می‌تواند دلیلی بر عدم اطمینان به نهاد حاکمیت باشد، چطور توقع می‌رود تا جامعه پیام‌های مخابره شده از سوی ‏حکمرانان را بپذیرد؟
به نظر می‌رسد این روند می‌رود تا مختصات کنش اجتماعی در ایران را به کلی جابجا کند. به طور طبیعی این وضعیت را ‏نمی‌توان موقعیت پایدار و مانا دانست و بدیهی می‌نماید که این شرایط در آینده‌ای نه چندان دور دستخوش تغییراتی سترگ خواهد ‏شد. اما نگرانی از «مرگ تدریجی حیات اجتماعی» با چنین وضعیتی نگرانی‌ جدی و حیاتی است. البته که گویا مسئولان امر به هیچ ‏عنوان نگران این موضوع نیستند. ‏